احسان و خیرات(نماز شب دفن)
نماز شب دفن
حضرت امام علی ـ علیه السلام ـ در توصیف احوال ایشان میفرمایند: اگر شما بنگرید آنچه را که مردگان دیدهاند، فریاد ناله سر خواهید داد و به لابه و زاری روی خواهید آورد و امر خداوند را اطاعت خواهید نمود، اما آنچه که ایشان دیدند از شما پنهان است و به زودی این پرده کنار خواهد رفت و شما نیز خواهید دید.(۱)
نماز وحشت یا نماز لیله الدّفن راهی است برای کاستن از این وحشت فراگیر و از مجاری رحمت خداوند است بر بندهای که گرفتار آن سختیها است.
رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ فرمودند که نماز هدیه شب اول قبر چنان در سرنوشت میّت و نمازگذار تأثیرگذار است که بعد از اداء نماز و هدیه ثواب آن برای میت، خداوند هزار ملک را به سوی قبر میت میفرستد که با هر کدام یک جامه زیبا است و در قبر او گشایش داده میشود و از تنگنا تا روز قیامت نجات پیدا میکند و برای نمازگزار نیز به اندازه آنچه که خورشید بر آن تابیده است حسنات داده میشود و چهل درجه بالا میرود.(۲)
تذکر این نکته نیز خالی از لطف نخواهد بود که عالم برزخ بر خلاف عالم آخرت که در آن رابطه انسان با دنیا کاملاً قطع میگردد، با عالم دنیا رابطه دارد و لذا حسنات و سیئات جاریه انسان بعد از مرگش نیز در سرنوشتش تأثیر میگذارد. به همین دلیل است که به گذاشتن باقیات الصالحات توصیه میشود و نیز توصیه شده است که وارث میت بعد از ایشان او را فراموش نکنند و تا میتوانند به نیابت و به نیّت او حسنات و کارهای نیک انجام دهند. و اگر نبود این رابطه میان عالم برزخ و عالم دنیا، بدون شک نماز وحشت نیز وجهی نداشت.
چگونگى خواندن نماز وحشت:
نماز وحشت را به یکی از روش های زیر می توان خواند:
۱.در رکعت اول سوره حمد و سپس آیه الکرسى است و خواندن «از لا اله الا هو تا و هو العلی العظیم»(۳) کافی است.(۴) (بدون سوره توحید) و در رکعت دوم سوره حمد و سپس ۱۰ مرتبه سوره قدر «انا انزلناه» خوانده مى شود و وقتى نماز تمام شد، چنین گفته مى شود: «اللهم صل على محمد و آل محمد و ابعث ثوابها الى قبر فلان» و به جاى کلمه فلان، نام میت را مى برد.
۲. در رکعت اول بعد از حمد آیه الکرسى را تا «فِیها خالِدُونَ» بنا بر احتیاط یک بار خوانده و…(۵) بنابراین امام راحل ره نیز به خواندن تا «فِیها خالِدُونَ» فتوی نداده است.
۱٫ نهجالبلاغه، خطبه ۲۰٫
۲٫ محدث نوری، میرزا حسین، مستدرک الوسایل، مؤسسه آل البیت، قم، چاپ اول، ۱۴۰۸ هـ . ق. ج ۶، ص ۳۴۴٫
۴٫ نک: مجمع المسائل (للگلپایگانی)، ج۱، ص ۱۹۰، س ۲۶۱٫